Eind 19e eeuw voltooide Peter Tsjaikovski de partituur voor het ballet de Notenkraker. En een jaar geleden ben ik samen met vogelmaatje Menno op pad gegaan om een queeste te voltooien; het waarnemen van de alpenkraai. Ogenschijnlijk twee volkomen los van elkaar staande constateringen, maar niets is minder waar. Want na het succes van vorig jaar trokken dit najaar de twee ‘mannen met een missie’ wederom naar ruige oorden om een nieuwe queeste te voltooien; de notenkraker, de nationale vogel van de Jura, moest dit jaar aan mijn vogellijstje toegevoegd worden.
Net als een jaar geleden werd de Mini vol gestouwd met telescopen, camera’s, verrekijkers en wandelschoenen en vertrokken we voor enkele dagen naar het oude, bosrijke berggebied aan weerszijden van de grens tussen Frankrijk en Zwitserland. Ik weet niet of het een vorm van zelfkastijding is, maar het klimaat in vooral de Franse Jura wordt omschreven als ruw, vochtig en koud. Blijkbaar had het typische Engelse weer in Cornwall ons niet afgeschrikt.
In La Prusse betrokken wij een boerderij met uitzicht op de Mont d’Or, een typisch voorbeeld van het trapgebergte in de Jura met een zacht glooiende zijde aan ‘onze’ Franse kant en een klif aan de Zwitserse kant. Daar moest het de komende dagen gaan gebeuren, de rijkelijk aanwezige naaldbossen zouden toch zeker wel een notenkraker moeten herbergen. Op basis van een verslag van een wandeltocht dat we op internet hadden gevonden, hadden we er alle vertrouwen in, het moest er wemelen van deze kleine, bruine kraaiachtigen met hun witte spikkels. Dat de eigenaren van de boerderij nog nooit van de cassenoix moucheté hadden gehoord, bracht ons geenszins van ons stuk. Nee, de notenkraker vergde een serieuze zoektocht, een waarlijke queeste.
Na een voorspoedige reis en een goede nacht in de frisse berglucht, stonden we vroeg op om ‘onze noot te kraken’. De eerste blik naar buiten deed ons echter de moed in de schoenen zakken. De Mont d’Or ging gehuld in een dikke nevel, er was niets van de berg noch het dal te zien en het regenwater liep langs de ramen. Zo zou die notenkraker nog wel eens lastig kunnen worden. De tweede dag brak er door de mist een enkele zonnestraal door en trokken wij vol goede moed de berg op. Turend naar de boomtoppen kropen we met de Mini langzaam de berg op tot ik opeens hard op de rem trapte. Daar bovenin die ene boomtop meende ik het silhouet van de notenkraker te herkennen. Voorzichtig de auto aan de kant en naar buiten met de kijkers. Et oui, daar zat ie, heel even in het zicht. Hij was gespot maar nu moest ie nog op de foto.
Later die middag en de volgende dag hebben we hem nog een paar keer gezien, gehoord en twee keer op de foto kunnen zetten. Helaas bleek de notenkraker erg schuw; om deze goed te fotograferen vergt enige voorbereiding en daar heb je geen mogelijkheden toe als je slechts enkele dagen tot je beschikking hebt en je hem eerst nog moet vinden. Dus we moeten het voorlopig doen met deze ‘bewijsplaatjes’. Maar de missie was volbracht, het bewijs was geleverd: als je er héél hard naar zoekt, heb je kans dat je het ziet!
Leave a Reply