Je hebt wel eens van die dagen dat je op zoek bent naar een onderwerp of gebeurtenis om even een blogje over te schrijven. Alles kabbelt rustig voort, er lijkt zich in jouw omgeving niets voor te doen dat de moeite van het beschrijven waard lijkt. Maar er zijn ook wel eens momenten waarop het onderwerp als het ware ‘vanzelf’ wordt aangereikt. Een voorbeeldje…
Het is nu woensdagochtend 2 december en ik zit rustig op de bank met een bakkie koffie en de laptop op schoot. Links van mij staat een grote plastic tas achteloos op de grond. Zo op het eerste gezicht niks aan de hand. Maar als je op het plaatje beter inzoemt vallen er toch wat dingen op: ten eerste is het woensdag, dus wat doe ik hier rustig op de bank? Ten tweede zie je wel een bakkie koffie maar geen sigaretje erbij. En als je tot slot de tas beter bekijkt zie je dat deze vol zit met kleine doosjes en bovendien versierd is met een grote esculaap 😳 . Hoe is dit plaatje tot stand gekomen?
Exact een week geleden werd ik op woensdagochtend om 04.00 uur wakker met de alom bekende maar oh zo ongewenste pijn op de borst en tinteling in de linkerarm. Het schiet direct door je hoofd: ‘Shit, het zal toch niet? Op mijn leeftijd? En gezond en sterk als ik ben?’. Om het doembeeld af te wenden houd je jezelf voor dat je wellicht verkeerd gelegen hebt, dus je draait je eens op je linkerzij…helpt niet…rechterzij..helpt ook niet…terug naar links…op je rug… Enfin, vijf kwartier later besluit je toch maar op te staan en actie te ondernemen. Ik wilde nog met de auto naar de eerste hulp rijden (ik zou tenslotte zo weer thuis zijn toch?), maar mijn lieve én verstandige vriendin overtuigde me ervan dat ik toch echt beter 112 kon bellen.
Rond 07.00 uur kreeg ik de eerste bevestiging: er waren voldoende aanwijzingen die duidden op een hartinfarct. De confrontatie met mijn eigen kwetsbaarheid hakte knoerthard in op mijn toch wat gekleurde zelfbeeld. Een zelfbeeld dat ondermeer steunt op mantra’s als ‘niet lullen maar poetsen’, ‘gaan met die banaan’ en ‘ik heb geen tijd om ziek te zijn’. Allemaal onzin natuurlijk, maar het geeft je ‘zo’n lekker gevoel’ en als je zelden ziek bent ga je er nog bijna in geloven ook 😉 !
Ik weet nog niet op welke wijze en in welke mate, maar het gaat vast impact krijgen. Mijn lieve dochter wees me er diezelfde middag fijntjes op dat ik voortaan officieel de titel hartpatiënt mag dragen! En mijn lieve vriendin adviseerde mij vervolgens om de komende dagen minstens 40x hardop “ik ben hartpatiënt” te zeggen om aan het idee te wennen. Daar knakte mijn zorgvuldig gecultiveerde zelfbeeld wel even van, de tranen sprongen mij letterlijk mijn ogen. Maar het is niet anders, ze hebben beiden gelijk.
Afgelopen maandag kreeg ik voor m’n verjaardag (!) een piepklein maar peperduur cadeautje. Bij dames duidt zo’n omschrijving meestal op een door hen zo zeer begeerde edelsteen, in mijn geval betrof het een stent…ook mooi zullen we maar zeggen. En ik heb het nog even gevraagd, zo’n stent gaat een leven lang mee, dus ik kan ‘met een gerust hart’ nog lang leven 😀 !
Tot slot kreeg ik gisteren bij ontslag uit het ziekenhuis een niet vrijblijvende uitnodiging voor een hartrevalidatieprogramma. En daarbij komt dan vast en zeker nog ‘het velletje leefregels’. Als een arts het over leefregels heeft, klinkt dat als ‘netjes oversteken bij de zebrapaden’, ‘niet door oranje verkeerslichten rijden, laat staan door rode’ en meer van dat soort goed bedoelde en ontegenzeggelijk verstandige adviezen. Adviezen waar je vast en zeker oud mee kan worden, maar die de edgy kantjes van het leven er op voorhand af schuren. En het zijn voor mij juist die edgy kantjes die het leven kleur geven, je laten genieten en last but not least laten lachen! Op zijn tijd zwaar tafelen met een goed gesprek en een mooi glas wijn, af en toe een glaasje single malt met een mooie sigaar….ik vrees dat ze niet op het velletje staan. Zeker niet met de ‘op zijn tijd’ en ‘af en toe’ die ik ‘lekker edgy’ vind . We gaan het meemaken, ik vind er vast wel een balans in…
En zo is het plaatje dus tot stand gekomen. Ik zit hier op de bank te herstellen, heb sinds vorige week woensdag niet meer gerookt en gebruik een vracht aan medicijnen. Het is letterlijk en figuurlijk ‘even slikken en weer doorgaan!’. Maar met alle lieve aandacht van familie, vrienden en collega’s die ik sinds vorige week ontvang, zal dat geen probleem zijn!
De volgende keer weer een of ander vogelavontuur hoop ik…
1 Pingback