Waar denk je aan bij het woord ‘Dipper’? Een door wodka beïnvloede rus die in een gat in de bevroren Wolga stapt? Een in de jaren 70 blijven hangen hippie die een stukje komkommer in een schaaltje dipsaus doopt? Of – om het ff actueel en dicht bij mezelf te houden – aan een blogger die fysiek ‘een wat mindere periode’ mee maakt? Allemaal voor de hand liggende associaties, maar niet voor mij.
Als ik iemand over een ‘Dipper’ hoor praten, denk ik direct aan een vrij zeldzaam inheems vogeltje. Een bruine vogel met witte borst die zich in ons land doorgaans in het oosten laat zien. Hij leeft in de buurt van snel stromende beekjes en die hebben we in het westen niet. Dus ik zie hem helaas maar zelden.
Mijn eerste ‘Dipper’ zag ik in Engeland, ruim veertig jaar geleden. Om de een of andere reden is het mij altijd bij gebleven. Als kleine jongen ging ik een aantal keer met een schoolvriendje en zijn familie mee op fietsvakantie. Eerst in Nederland, later trapten we door naar België, Frankijk en tot slot meerdere keren naar Engeland. En zo is bij mij het vogelvirus ontstaan.
De vader van het gezin was een enthousiast vogelaar (en fotograaf) en bleek op aanstekelijke wijze in staat om zijn enthousiasme op zijn oudste zoon (mijn schoolvriendje) en mij over te brengen. ‘s Avonds in de tent werd het vogelboek uit het hoofd geleerd zodat we goed voorbereid de volgende dag alles zouden herkennen wat we tegen kwamen. Dus toen we bij een typisch Engels beekje een klein bruin vogeltje met witte borst ‘door het water zagen rennen’ wisten we het meteen. De waterspreeuw of op z’n Engels ‘The White-throathed Dipper’. En daarmee was voor mij de associatie met het woord ‘Dipper’ voor altijd verbonden aan de waterspreeuw. Zittend aan de rand van de beek, een beetje op en neer ‘dippend’ en regelmatig het water in lopend om er kleine beestjes uit te peuren. Een prachtig gezicht.
Het is vier decennia lang bij die ene ontmoeting gebleven. Tot afgelopen weekend! Er was in Warnsveld (ik had er nooit van gehoord maar Google maakt iedereen slimmer) een waterspreeuw gesignaleerd! En dus op zondagochtend in de auto, vogelmaatje Michel opgehaald en op naar de locatie waar ie gezien was. En tot mijn verbazing scheen de zon ook nog! Op de locatie, die zich het best laat omschrijven als een soort gemaaltje waar, om mij totaal onbekende redenen, wat ‘dammetjes’ in waren gelegd waardoor er een soort stroming ontstond, hadden zich de eerste fotografen al verzameld. En de waterspreeuw was ook al druk doende om op zijn eigenaardige wijze zijn kostje bij elkaar te scharrelen. Het was voor mij een mooi weerzien met deze soort.
Ruim twee uur hebben we daar op een koude, natte steen gezeten om enkele honderden foto’s van deze fraaie vogel te maken. Dat klinkt voor een niet-vogelaar misschien wel ‘een tikkie vreemd’, maar er blijken toch veel mensen last van te hebben. 😳
Toen we rond twaalf uur – samen met de zon – vertrokken, zat er inmiddels een man of twintig. Een van de fotografen had zelfs zijn vrouw meegenomen. De dame zat heel tevreden op een stoeltje te breien terwijl haar man op zijn buik een klein vogeltje lag te fotograferen. Dat zie ik mijn vriendin nog niet doen….gelukkig. Waar moet je het anders thuis nog over hebben. 😉
Leave a Reply