“Ik moet weer eens bloggen!” dacht ik toen ik gisteravond in bed lag. Nu heb ik zo’n handige app op m’n telefoon waarmee ik altijd en overal een blog kan schrijven, dus terwijl de inspiratie me uit m’n slaap hield begon ik enthousiast de eerste zinnen te tikken. Niet slim…in het donker druk je al gauw op een verkeerd knopje – zeker als je het vertikt om een leesbril op te zetten terwijl je op zo’n klein schermpje zit te klooien – en voor ik het wist ging er een melding uit dat er een nieuwe blog het daglicht (om middernacht?) had aanschouwd. Iets te voorbarig…met als gevolg dat je wakker wordt met berichtjes van trouwe lezers die tevergeefs probeerden de aangekondigde blog te lezen. Een leermomentje zal ik maar zeggen..sorry voor de verwarring.
Inmiddels zit ik met een kop koffie en een sigaret achter m’n laptop en terwijl ik op de bank zit te tikken rollen de eerste regendruppels, gedreven door de wind, diagonaal over het raam naar beneden. Een mooi moment om de valse start van gisteren te herstellen.
Afgelopen week hebben we, na een natte begin, nog een paar heerlijke zonnige dagen beleefd. En dat trof, want ik had samen met Michel al weken geleden de nieuwste, maar nu al legendarische fotohut nr8 van Glenn Vermeersch besproken; doorgaans goed voor havik, sperwer en buizerd voor de lens. Dus vol verwachting gingen we ‘s morgens vroeg op pad, de Mini volgestouwd met camera’s, broodjes, drankjes en ‘plasflessen’ 😯 . Een heerlijk zonnetje begroette ons vlak boven de horizon toen wij om 7 uur in België arriveerden en nadat we alles hadden overgeladen in de ‘terreinwagen’ van Glenn reden we diep de Kempischee bossen in, klaar voor een serie roofvogelfoto’s die zijn weerga niet kent!
Op basis van eerdere ervaringen weet ik dat vogels niet op bestelling te verkrijgen zijn (tenzij diepgevroren en bedoeld voor consumptie) en het blijft dus altijd afwachten wat er voor de lens gaat verschijnen. Zeker waar het roofvogels betreft: deze doorgaans zeer schuwe vogels hebben een broertje dood aan mensen (we hebben er door de eeuwen heen al teveel afgeknald) en bij het minste of geringste gaan ze er van door. Maar dat maakt de uitdaging voor de fotograaf alleen maar groter en de voorbereiding des te belangrijker. Dus de camera’s gaan in de ‘silent-mode’ en er wordt in het kleine, donkere hutje alleen nog ‘romantisch’ gefluisterd. Het wachten is begonnen….
Nu is het bij mij zo dat een korte nacht gevolgd door langdurig staren in het niets onherroepelijk extra gewicht aan de oogleden toevoegt. Ondanks de ongemakkelijke slaaphouding voel ik mij dan ook al snel indommelen. Mijn hoofd wiegt langzaam heen en weer totdat het over zijn zwaartepunt heen is en mijn kin met een klap op mijn borst belandt. Ik schrik wakker; net op tijd want op dat moment verschijnt er een buizerd voor de hut. Het is inmiddels tegen tienen. Ik stoot Michel aan die ondertussen zijdelings over de tas met broodjes heen is gezakt en met ingehouden adem kijken we naar de buizerd, die op zijn beurt onrustig de omgeving op zich in laat werken. Op zo’n moment is de neiging groot om direct de camera’s te richten en een salvo pixels op het beest af te vuren maar we weten ons te beheersen. Beter is het om de buizerd even tot rust te laten komen en zich veilig te laten voelen. Het minste of geringste geluid zou hem op dit moment direct de vleugels doen uitslaan om de rest van de dag niet meer terug te komen. Dus we wachten nog even totdat de buizerd de indruk wekt zich veilig te voelen en schieten dan onze eerste plaatjes. Vijf foto’s hebben we ieder als de buizerd het genoeg vindt en vijftig meter verderop boven in een boom gaat zitten. Maar hij staat er op en wij zijn klaar voor de volgende soort…..denken we.
Van de drie soorten waar we deze dag op hopen is de buizerd, in mijn ogen, eigenlijk de nummer drie. Natuurlijk een prachtige, forse vogel met alle kenmerken van een roofdier, maar qua expressie haalt ie het niet bij de havik of sperwer. Hij oogt gewoon niet zo woest…het lijkt een roofvogel tegen wil en dank. Je ziet ze ook wel eens wormen eten op een grasveldje….ik bedoel maar. Dat zie je de havik en sperwer echt niet doen, dat zijn beide natural killers. De blik in hun ogen verraadt hun agressieve manier van jagen, snel manoeuvrerend tussen bomen om als een bliksemschicht bij heldere hemel de niets vermoedende prooi van het leven te beroven. Een soort struikrovers zeg maar. De buizerd zweeft en speurt, neemt zonodig genoegen met insecten en kadavers en mist ogenschijnlijk de agressie van zijn achterneven. Geen rover ‘pur sang’ in mijn ogen maar natuurlijk wel een prachtig beest!
Even terug naar de hut. De buizerd is inmiddels al weer enige tijd verdwenen en de rust voor de hut neemt groteske vormen aan. Zelfs de gewone bosvogeltjes als kool- en pimpelmezen hebben er vandaag geen zin. Probeer daar maar eens wakker bij te blijven. Om beurten houden we de wacht….de een staart in het niets terwijl de ander zachtjes snurkt. Hilarisch wordt het wanneer de onvermijdelijke sanitaire stop zich aandient. Als je de hut verlaat weet je zeker dat je voorlopig geen roofvogel meer ziet. Maar in het donker, zittend op een bankje, klungelend met een lege fles…probeer je schoenen dan maar eens droog te houden, ik geef het je te doen 😳 .
Na de buizerd verschijnt er geen roofvogel meer, een sporadische vink en roodborst trachten ons de resterende acht uur alert te houden. Als Glenn ons ‘s avonds tegen zessen op komt halen en we de balans op maken, is ook hij verbijsterd. Maar ach, het kan verkeren en garanties bestaan niet als je vogels gaat fotograferen. Dus volgende keer beter….we’ll be back!
Leave a Reply