Publiekslievelingen

Sommige mensen hebben dat…iedereen loopt weg met ze. Van heinde en ver komen de fans naar hun held kijken. Alles hebben de toeschouwers er voor over. Het zijn publiekslievelingen. En als de fans hun held gezien hebben treedt er aanvankelijk een zekere rust in, maar dat is meestal van korte duur. Want helden zien werkt verslavend. Als je de held eenmaal hebt gezien, wil je hem of haar weer zien. Dus iedere gelegenheid wordt aangegrepen om nog een glimp op te vangen…

Sommige vogelsoorten hebben diezelfde magie… Zodra ze zich in ons kikkerlandje vertonen, wordt een groot deel van de Nederlandse vogelaars en vogelfotografen nerveus. Ze willen ‘hun vogel’ scoren. Ook bij hen stopt het niet na de eerste waarneming. Dag na dag wordt dezelfde rit gemaakt naar de plek waar ze zich ophouden. En wie in de gelegenheid is, pikt de dag erna ook nog even mee.

Onze woudaap is zo’n magische soort. Dit kleine (36 cm!) reigertje vertoont zich steeds minder vaak in ons land en hij staat inmiddels als ‘ernstig bedreigd’ op de Nederlandse Rode Lijst. Maar op sommige locaties lijkt hij een vast klant. Zodra de mannelijke woudaapjes zich weer melden wordt het druk. Het aapachtige ‘geblaf’ (waar de woudaap zijn naam aan dankt) blijkt niet alleen de vrouwelijke woudaapjes aan te trekken, maar ook hordes vogelaars. Gespannen lopen er groepjes fotografen rond het riet, luisterend naar het geroep met de camera’s in de aanslag. En zodra er een woudaap wordt gespot, drommen alle groepjes bij elkaar en wordt er lustig op los geschoten. De reigertjes trekken zich er weinig van aan, het lokken van de vrouwtjes heeft voor hen de hoogste prioriteit.

Persoonlijk ben ik dit jaar ook gevallen voor de woudaap. Ik had ze al eens gezien in Lesbos, maar nog niet in Nederland. Nu ze op een half uurtje van huis zijn neergestreken (blijken ze trouwens al een jaar of 10 te doen, ik moet toch eens beter opletten) moest ik er wel even gaan kijken. Op zaterdagochtend eerst maar eens een verkennend bezoekje gebracht, maar het was meteen raak. Al vrij snel troffen we er een ‘aap’ in het riet, op een meter of 7 afstand. Prachtig om dit fraaie beestje zo dichtbij te zien.

Omdat we niet zo heel vroeg waren opgestaan, was het licht natuurlijk weinig spannend en de foto’s niet bijzonder. Dus zaterdagavond nog maar eens terug.  😳 En weer was het raak, maar nu wel met het licht dat je als fotograaf in gedachten hebt zodra je op pad gaat. En ook nog eens niet verstopt in het riet maar vrij op een tak. Enfin…in de week die volgde werden er nog een paar avonden aan opgeofferd, maar het succes bleef uit. Of we zagen hem niet, of het licht was teleurstellend.

Het weekend er op maar eens het geluk beproefd in de vroege ochtend, de woudaap was nog niet in het vroege ochtendlicht ‘geplaat’. Omdat we bijna bij de langste dag zijn aangeland, moet je voor het mooie licht wel heel erg vroeg op, dus even na vieren onder de douche en na een kop koffie op pad. We waren niet eens de eerste, sommige collega’s waren blijkbaar nóg vroeger opgestaan. Na enig heen en weer lopen werden de woudapen weer gehoord en na wat wachten ook gezien. Met deze plaat in het ochtendlicht als resultaat.

Voorlopig ben ik er blij mee. Maar misschien ga ik de komende periode nog eens op bezoek bij deze ‘helden’…publiekslievelingen werken verslavend!