Blij…of toch (net) niet…

Iedereen heeft zo zijn dromen en ik vorm daar geen uitzondering op. Mijn dromen gaan bijvoorbeeld over het fotograferen van katachtigen in het wild, ingegeven door mijn enorme bewondering voor deze groep rovers. Thuis hebben we twee van deze rovertjes rondlopen, waarvan er één miniscule pluimpjes aan de oren heeft. En die doen me dan weer denken aan de lynx, een middelgrote kat met grote oorpluimen. En die ook nog eens in Europa in het wild voor komt, zij het in schrikbarend lage aantallen. Dat is dus zo’n soort waar ik graag mijn camera op zou willen richten. Ik sluit niet uit dat ik er nog eens een reis aan ga wagen. In Zweden en Finland lopen er in ieder geval nog een paar rond.

Maar omdat die reis nog niet gepland is en misschien wel nooit gaat worden, ga je toch op zoek naar alternatieven. En dan kom je zomaar bij Biotopnaturpark Anholter Schweiz terecht, een natuurpark op een klein half uur rijden nadat je bij Arnhem de grens over bent gestoken. Laten ze daar nou enkele lynxen hebben die in een redelijk ‘natuurlijk’ ogende ruimte rondlopen. Veder lopen er ook een aantal wolven, dassen en wilde katten. En nog wat beestjes met een hogere aaibaarheidsfactor want het park heeft wel publiek nodig. Het heet geen dierentuin te zijn en zo oogt het ook niet, maar uiteindelijk zitten de verschillende beesten wel in omheinde, van elkaar gescheiden ruimtes. Weliswaar ruim van opzet en zeker niet ‘hokkerig’ maar toch…ze lopen niet vrij rond.

Natuurlijk heb ik foto’s gemaakt en ben ik er zelfs best nog wel een beetje blij mee. Maar het zit me tegelijkertijd ook niet lekker. Ze worden tenslotte niet voor niets ‘tentoongesteld’ in een park als hier. Vroeger kwamen lynxen voor in grote delen van Europa, van Centraal-Frankrijk en de Pyreneeën tot de Balkan. Maar zoals het met meer dieren is vergaan is de lynx in veel streken in Europa uitgeroeid ‘omdat hij schade zou aanrichten aan wildstand en vee’. Dus wie hem wil zien moet ofwel kijken naar lynxen in gevangenschap of voor veel geld afreizen naar locaties waar – vaak met voer gelokt – af en toe een lynx valt waar te nemen..als je gelukt hebt!

Er is een lichtpuntje…inmiddels beginnen we ons te beseffen dat we er in het verleden een zooitje van hebben gemaakt en al te makkelijk alle beesten hebben afgeschoten of vergiftigd waarvan we dachten dat ze aan onze portemonnee kwamen. Langzaam maar zeker groeit het besef bij een steeds groter wordende groep mensen dat we deze wereldbol een beetje moeten delen. Dat biodiversiteit misschien zelfs wel belangrijk is voor ons eigen voortbestaan. En beginnen we maatregelen te treffen die de achteruitgang van de natuur op onze wereldbol tegen moeten gaan. Natuurlijk zijn het in politieke kringen veelal mooie woorden en voornemens en wordt er vooral gekeken naar wat het kost in plaats van wat het opbrengt, maar steeds meer mensen maken zich hard en zetten zich daadwerkelijk in om er toch nog iets moois van te maken. Zo ook de mensen bij Biotopnaturpark Anholter Schweiz. De drie jongen lynxen die dit jaar geboren zijn zullen zodra ze oud genoeg zijn verhuizen naar Polen om daar – in de vrije natuur – te helpen weer een gezonde populatie lynxen op te bouwen.

Dat bracht mij op het volgende idee: er lopen in het natuurpark ook nog een aantal jonge wolven…misschien iets voor het versterken van ‘onze wolvenpopulatie’ op de Veluwe of de Oostvaardersplassen? Hoeven we straks geen herten meer af te schieten en paarden te verhuizen…

Toeval…

Nog een kleine anekdote. Toen Michel en ik ‘s morgens bij het park aan kwamen, stonden er al wat fotografen te wachten die zich direct begonnen voor te stellen. Blijkbaar viel ons bezoek samen met een door Natuurfotoworkshop.nl georganiseerde workshop wildfotografie en dachten ze dat wij daar deel van uit maakten. Nadat we een en ander hadden rechtgezet wensten we hen een mooie fotodag en gingen wij alvast het park in.

Natuurlijk kan het niet anders dan dat je elkaar op zo’n dag tegen gaat komen. Na ongeveer drie kwartier kwamen we – vanuit verschillende richtingen – bij het verblijf van de lynxen terecht. Terwijl de deelnemers hun lenzen tegen de afscheiding duwden om de inmiddels verschenen lynx beeldvullend te fotograferen, hoorde ik de workshopbegeleider passievol prediken dat het natuurlijk interessant is om close-ups te schieten, maar dat ze vooral niet moesten vergeten om ook ‘uit te zoomen’ en wat omgeving om het dier mee te nemen. Dat was belangrijk want dan had je al direct twee lagen in je foto ‘en dat maakt de foto vaak interessanter’ aldus de workshopbegeleider.

Het klonk me bekend in de oren. Ik heb voor natuurfotografie.nl een aantal columns geschreven en een van mijn laatste columns had gekscherend als titel ‘Heb je wel voldoende millimeters?’. Op deze column kreeg ik indertijd dezelfde reactie. 🙂