Met een knal(ler) het nieuwe jaar in…

Onze poes kruipt net weer zo’n beetje onder de bank vandaan, schichtig om haar heen kijkend. De raamposter van de dierenbescherming, waarin wordt opgeroepen het knalvuurwerk ergens anders af te steken, heeft weinig soelaas gebracht.

Gelukkig begint een steeds groter deel van de Nederlanders zich uit te spreken tegen het vrij afsteken van (knal)vuurwerk. Misschien dat er in Den Haag nog eens geluisterd wordt naar deze – inmiddels – meerderheid van de Nederlandse bevolking. Het zou ons – en ongetwijfeld veel andere – huisdier(en) een hoop stress schelen. En ook onze gevederde vrienden varen er wel bij. Het massaal afsteken van vuurwerk is ook voor hen bijzonder stressvol. In blinde paniek vliegen ze keer op keer op en verliezen op die manier kostbare energie die ze in de winter zo hard nodig hebben. Zij hoeven niet zo nodig met een knal het nieuwe jaar in…

Het klinkt na deze inleiding wellicht tegenstrijdig maar ik ben het nieuwe jaar dus wel met een knaller begonnen. Maar dan wel een knaller van een hele andere orde. Vandaag – het nieuwe jaar is inmiddels 5 dagen oud – ben ik naar het historisch interessante Brielle gereden. Hier veroverden de watergeuzen op 1 april 1572 het stadje Den Briel (nu Brielle) op het aldaar gelegerde koninklijke Spaanse garnizoen. Het is een van de bekendste gebeurtenissen van de Tachtigjarige Oorlog. Heel boeiend allemaal, maar het was voor mij niet de aanleiding om Brielle te bezoeken.

Iedereen die waarneming.nl een beetje in de gaten houdt kent de reden van mijn bezoek aan Brielle. Sinds eind december verblijft er op een graslandje in de buurt van Brielle een grote trap. Een zeer zeldzame dwaalgast in Nederland. De vorige Nederlandse waarneming van deze grote vogel stamt uit 2010 dus dat is alweer even geleden.

Inmiddels is bekend dat de Brielse trap afkomstig is uit Duitsland. Niet echt verwonderlijk als je bedenkt dat veel Duitsers graag de Zeeuwse en Zuid-hollandse kusten bezoeken, maar toch… De vogel maakt – of moet ik zeggen maakte? – deel uit van een Duits herintroductieprogramma. Hij (of zij?) loopt daarom rond met een zender om de nek en een antenne op de rug. Als vogelfotograaf zit je daar natuurlijk niet op te wachten, maar als het je teveel stoort is er natuurlijk photoshop om dat op te lossen. Hetzelfde geldt voor paaltjes en prikkeldraad. Een kwestie van smaak.

Voor mij is het de eerste keer dat ik deze vogel in levenden lijve heb kunnen aanschouwen en ik ben er dan ook blij mee. Natuurlijk…hij had wat dichterbij mogen zitten en de zon had wat meer zijn best mogen doen, maar dit is voor mij een echte knaller aan het begin van het ‘Vogelseizoen 2020’. Bovendien staat er dit voorjaar een reis naar Extremadura gepland waar ik hoop op een nadere kennismaking met deze prachtige en machtige vogel. Ik heb er na vandaag alleen maar meer zin in!