Geduld…

Als vogelfotograaf ben ik eraan gewend dat geduld geen bijzaak maar hoofdzaak is. En in deze absurde tijd, waarin de hele wereld gebukt gaat onder de aanval van het corona virus, is geduld alles! We moeten deze aanval uitzitten in afwachting van een probaat antimiddel. En ondertussen de kracht uit de virusaanval halen door zo min mogelijk contact te hebben met elkaar.

Dat dit tot grote ontwrichting van ons doorgaans zo comfortabele leventje leidt, ondervinden we op dagelijkse basis. Velen van ons zitten thuis te werken en gaan alleen nog de deur uit om boodschappen te doen, waarbij de grote vraag altijd weer is of er nog iets in de schappen ligt. Want hoewel we allemaal gebukt gaan onder het virus en de maatregelen die over ons uitgestort worden, blijkt een deel van onze samenleving niet in staat om rekening met anderen te houden. Op zichzelf geen nieuws, maar in deze situatie wel extra triest.

Ik ben benieuwd waar deze periode uiteindelijk toe gaat leiden. Ontstaat er een mondiaal bewustzijn dat we onze leefwijze moeten aanpassen? Een groot deel van de mensen ervaart deze corona-aanval als een onheil dat ons overkomt of doet op zijn minst zijn best om dat als zodanig af te schilderen. Diegenen die al langer kritisch kijken naar de wijze waarop wij met elkaar en met de aarde omgaan, wijzen al jaren op de risico’s die verscholen zitten in onze manier van produceren én consumeren. Varkenspest, vogelpest, Q-koorts, BSE, sars en ebola zijn voorbeelden van eerdere virussen die in de afgelopen decennia op ons af en over ons heen zijn gekomen. En – net als corona – stuk voor stuk een relatie hebben met onze eetgewoonten. Zelfs de Spaanse griep van 100 jaar geleden vindt zijn oorsprong in onze varkens en/of kippen.

Een filosofisch ingestelde vriend verwacht dat deze corona crisis de aanleiding zal zijn voor “een totale ‘reset’ in denken en doen“. De knop zal volgens hem om moeten; bij iedereen, of we nu willen of niet. Ik ben het hartgrondig met hem eens maar wat minder hoopvol gestemd. Ik ben bang dat ons lerend vermogen – willens en wetens – zeer beperkt is. Neem bijvoorbeeld de boeren die de positieve effecten van de noodgedwongen afname van het (vlieg)verkeer direct aangrijpen om ‘hun’ ammoniakprobleem te bagatelliseren. Ogenschijnlijk is onze consumptie- én productiebehoefte onverzadigbaar en in ieder geval beter ontwikkeld dan ons collectieve geheugen. Ik vrees daarom dat er van een totale reset weinig terecht gaat komen. Maar het scheelt als er op kleine schaal sprake zal zijn van een aanpassing in onze collectieve denk- en leefwijze.

Ondertussen breng ik de meeste tijd binnenshuis door en gun mijzelf de ruimte om over het ‘hoe en waarom van deze toestand en wat daarna’ na te denken. En daar word ik niet altijd vrolijk van zoals je uit bovenstaande kunt afleiden. Er moet nog veel gebeuren, willen de neuzen niet alleen dezelfde maar ook de juiste kant op wijzen. Maar zoals aan het begin al opgemerkt…als vogelfotograaf ben ik eraan gewend dat geduld geen bijzaak maar hoofdzaak is.