Pretty in pink

Als je regelmatig vanuit een vogelhut fotografeert bekruipt je wel eens het gevoel dat je in herhaling vervalt. Natuurlijk, de ene hut is de andere niet en de locatie bepaalt welke soorten je voor de hut kunt ‘verwachten’. Met de nadruk op verwachten want een hut biedt geen zekerheid en resultaten van andere fotografen bieden geen garanties voor een soortenrijke dag. Geloof me…dat is soms knap frustrerend.

De mooiste soorten komen bijna altijd op de dagen dat jij er niet bent. En dat zijn er in mijn geval heel veel, want hoewel het woord regelmatig in de openingszin misschien de suggestie wekt dat ik bijna wekelijks een hut bezoek, kom ik niet verder dan 5 tot 10 dagen per jaar. De kans dat ik de ‘klappers’ mis is dus vele malen groter dan dat ik een zeldzaamheid voor mijn lens krijg.

Daar komt bij dat het huren van een vogelhut ongekend populair lijkt te zijn geworden. De boekingsagenda’s van de verschillende hutten zitten vaak al maanden vooruit vol. Dus als je meer het type bent dat op vrijdag bedenkt dat het wel leuk zou zijn om het weekend eens een vogelhut te huren, dan kan je het wel schudden. Tenzij je het geluk hebt dat iemand annuleert en jij snel genoeg kunt reageren om de opengevallen plek op te vullen. Bedenk dan wel dat veel annuleringen samenhangen met weersvoorspellingen. Wordt er volop wind en regen voorspelt dan heb je een redelijke kans dat er ergens wel een hutje vrijvalt. Of je daar blij mee moet zijn is wat anders. Maar nooit geschoten is altijd mis oftewel niets geschoten levert überhaupt geen foto’s op. En een beetje regen op de foto kan ook juist wat toevoegen.

Maar even terug naar het begin. Als je nou regelmatig of misschien zo nu en dan vanuit een vogelhut fotografeert, bekruipt je wel eens het gevoel dat je in herhaling vervalt. En dan bedoel ik dat je foto’s een grote mate van gelijkenis gaan vertonen. Doordat de setting erg lijkt op de vorige keer dat je een bepaalde hut bezocht. Of erg lijkt op een andere hut die je eerder bezocht. En sowieso komen je foto’s vaak erg overeen met de mooie plaatjes die vele fotografen voor jou ook al op de social media getoond hebben. Dat neemt niet weg dat jij uiteraard heel blij kan zijn dat jij die foto nu ook in je archief of op je website kunt zetten. Want wil je een vogel in al zijn pracht en praal op de foto zetten dan biedt een vogelhut je vaak tal van mogelijkheden . Maar de keerzijde is dat originele foto’s vanuit een vogelhut steeds zeldzamer worden.

Afgelopen weekend had ik weer eens een buitenkansje…op vrijdag kreeg ik een signaal dat er op zondag een vogelhut beschikbaar was gekomen. Razendsnel afgestemd met m’n vogelmaatje en twee minuten na het eerste signaal had ik de hut op mijn naam staan. Want zo snel moet je zijn anders gaat de hut aan je neus voorbij. Dus zondag om kwart over drie uit bed, het is een eindje rijden en je wilt toch graag bij zonsopkomst de eerste beelden schieten. Tenminste dat willen wij. Misschien onzinnig want de iso-waarden rond dat tijdstip staan garant voor een hoeveelheid ruis waar de meeste fotografen niet blij van worden. Maar ja…dat gouden uurtje blijft trekken en met het fenomeen zomertijd begint dat al rond half zes.

Maar dan zit je daar te vechten tegen de slaap en bedenk je dat het inmiddels de derde keer is dat je deze hut bezoekt. En besef je dat de aankleding van de vijverrand behoorlijk bepalend is voor je foto van die drinkende appelvink en tegelijk maar weinig afwijkt van je eerdere bezoek. Toen je ook al die drinkende appelvink op de foto had gezet. Op dat moment bekroop mij het gevoel dat ik in herhaling begon te vervallen. Natuurlijk vind ik het iedere keer weer gaaf als ik op enkele meters afstand een appelvink kan zien drinken. Of een sperwer een bad kan zien nemen. Of een kuifmees acrobatisch ondersteboven aan een tak zie hangen. Daar word ik nog steeds blij van. En vind ik nog steeds dat ik op het knopje moet drukken als een appelvink een slokje drinkt. Het is een soort reflex, net als het idioot vroeg opstaan om bij zonsopkomst in een vogelhut te zitten. Maar het levert geen andere foto’s op dan ik de vorige keer heb geschoten.

Dat ligt niet aan de vogelhut of de beheerder, want je kan niet verwachten dat iedere drie maanden de setting voor zo’n hut compleet op z’n kop gaat. En het ligt ook niet aan de vogels want die doen gewoon hun ding en genieten van het aangeboden voer en het noodzakelijke water. Het ligt aan mij als fotograaf. Ik kies er in toenemende mate voor om vogelhutten te gebruiken. Waarom dat precies is weet ik nog niet. Misschien zie ik op tegen de enorme wandelingen met de camera op de nek die ik tot voor enkele jaren geleden graag maakte. Of geef ik de voorkeur aan de quasi gecontroleerde omstandigheden die een vogelhut gevoelsmatig biedt. Of ben ik te druk met andere zaken en kom ik onvoldoende toe aan het plannen en uitvoeren van fotoprojecten die mij de unieke beelden zouden opleveren die ik natuurlijk graag zou maken. Ik ben er wel over aan het nadenken want ik vind dat ik er iets mee moet voordat ik mijn enthousiasme voor het fotograferen verlies.

Of het aan mijn mijmeringen lag weet ik niet, maar ik heb afgelopen zondag weinig drinkende appelvinken gefotografeerd. Ze waren er volop; mannen, vrouwen en jonkies, maar ik heb me ingehouden. Ik wilde niet weer met dezelfde foto’s thuis komen. En terwijl ik me daar in zat te houden bedacht ik me dat de bloeiende rododendron in de achtergrond wel eens voor een afwijkende kleur in de foto zou kunnen zorgen. Natuurlijk niet schokkend creatief maar toch, ik had nog geen foto’s met een paarse achtergrond. Dus met enkele dooie takken een landingsplaats gemaakt waarbij de rododendron als achtergrond zou dienen. En de rest van de dag zitten wachten of er een vogel op die dooie tak wilde gaan zitten. Gelukkig werken de roodborstjes altijd wel mee dus toen we na ruim tien uur de hut weer verlieten hadden we de nodige vogels die parmantig voor een paarse achtergrond poseerden. Ik geef grif toe, het is niet spectaculair maar het voelt voor mij als een begin van een zoektocht naar creativiteit. Ik weet niet waar dit toe gaat leiden, voorlopig ben ik tevreden met deze ‘pretty in pink’ sessie.