Niet gewoon toch?

Aan het eind van dit ongewone jaar heb ik nog even de Brouwersdam bezocht en genoten van deze Eidereend. Ondanks het ontbreken van een beetje zonlicht stal deze eend wat mij betreft de show met zijn ongewone verenpak; scherp afgetekend zwart-wit met een toefje mosgroen in de nek en zalmroze op de borst. Ik vind dit een waanzinnig mooie eend en begrijp dan ook niet dat de Engelsen deze eend het bijvoegsel ‘common’ – als in Common Eider – hebben gegeven.

Over de Engelsen gesproken, ik begrijp de laatste tijd wel meer niet van dat ongewone volkje. Aan de ene kant hebben ze hun tradities en gewoonten, die ongewone zaken heel gewoon maken, zoals vis uit een krant eten. Aan de andere kant zijn er hun ongewone opvattingen, gestoeld op vergane zelfbeelden uit lang vervolgen tijden. Neem hun breed gedragen, of beter hun op slinkse en achterbakse wijze door de strot gedrongen wens om de Europese Unie te verlaten, wat nu aan het einde van dit jaar een feit lijkt te worden. Een ongewone stap ter afsluiting van een ongewoon jaar.

Want wat een jaar is het geweest…ik kan er niets gewoons aan kunnen ontdekken. Een wereld die gebukt gaat onder een pandemie, althans volgens de de meesten. Er zijn natuurlijk ook kleine groepjes ‘anders denkenden’, ook wel geduid als corona wappies, die gevoed door de meest absurde complottheorieën er hele andere opvattingen op na houden.

En dan hebben we een president in de Verenigde Staten die zijn verkiezingsverlies niet kan accepteren en met allerlei zielige theorieën en statistieken komt over grootschalige verkiezingsfraude. Jaren geleden voelde ik al plaatsvervangende schaamte voor het gedrag van deze minkukel. Hoeveel schade zal hij nog aanbrengen aan de democratische grondvesten van de Verenigde Staten?

Ook is er de opengetrokken beerput rond het fenomeen ‘toeslagen’, die een hele smerige lucht laat neerdalen op verschillende ministers, staatsecretarissen, topambtenaren, Tweede Kamer-leden, journalisten en ga zo nog maar even door. Gelukkig zijn we verplicht mondkapjes te dragen want die lucht is niet te harden.

Laten we de protesterende boeren niet vergeten, die met intimiderend gedrag hun negatieve bijdrage aan ons milieu als gevolg van intensieve veeteelt en landbouwmethodes proberen goed te praten. Wellicht zijn zij in het verleden op het verkeerde been gezet door overheidsbeleid en banken en voelen zij zich gepakt, maar dat betekent niet dat we op de huidige weg door moeten gaan met produceren. In dit kader moet ik steeds weer denken aan de oproep van Esther Ouwehand (PvdD) om “vooral niet terug te willen naar het oude abnormaal”!

Verder zijn er nog de gevolgen van de lockdown voor menig ondernemer. Natuurlijk doet de overheid haar best om die gevolgen financieel te verzachten maar de schade van het niet mógen ondernemen gaat voor de meeste ondernemers verder dan omzetverlies en oplopende vaste lasten.

Ook dichter bij huis is het een ongewoon jaar geworden. Zo zit ik al een jaar thuis; eerst om te revalideren en vervolgens omdat het Corona-virus ons noopt tot thuiswerken om zoveel mogelijk verspreiding te voorkomen. Mijn moeder die in het voorjaar is opgenomen in een verzorgingstehuis voor demente bejaarden en die helemaal niets begrijpt van wat er om haar heen gebeurd, maar het (gelukkig?) ook steeds weer vergeten is. Misschien is dat laatste wel een cadeautje voor haar in deze ongewone tijd. En dan zijn er tot slot de kleine ongemakjes zoals vakanties die afgeblazen zijn en een sociaal leven dat volledig op zijn gat ligt.

Ongetwijfeld is er nog veel meer over het afgelopen jaar te zeggen, maar vrolijker wordt het volgens mij niet. Ik zou er bijna depressief van worden…niet gewoon toch?

Ik wens ons allemaal een véél beter 2021!