Drie is teveel

Het zou zaterdag een mooie dag worden volgens de verschillende weerappjes. Die belofte deed bij mij het plan opkomen om bij het ochtendgloren een bezoek te brengen aan de roodhalsfuut in Zalk. En Zalk is niet om de hoek als je in het Groene hart woont. Dus de wekker op 5 uur, héél vroeg aan de koffie, brood smeren en op weg. Maar terwijl ik aan de koffie zat hoorde ik het al. Zoals wel vaker hield het weer zich niet aan de afspraak en kwam de regen met bakken naar beneden. Het bleek een buitje te zijn en zeker niet de enige op deze ochtend.

De rit – samen met m’n fotomaatje – verliep verder prima en om half 8 zaten we aan de oever van de plas. Van ochtendgloren was echter geen sprake, als gevolg van een stevig wolkendek gloorde er bar weinig. Maar het weerhield ons er niet van om ons voor te bereiden op het weerzien met deze prachtige fuut. Bij onze vorige ontmoeting hing er een hele dikke mist waardoor we de vogel nauwelijks konden zien, ook al zwom hij toen héél dichtbij. Dus de foto’s zouden in ieder geval ‘anders’ worden.

Bij watervogels is een laag standpunt vaak het mooist dus het statief ging met de pootjes in het water. En met die handige uitklapbare schermpjes hoef je dan niet op je buik te gaan liggen om door de zoeker te kijken, maar moet je – in mijn geval – wel je brilletje bij je hebben of ‘blindelings’ vertrouwen op de eye-tracker functie in de camera.

We zaten nog niet klaar of een volgend buitje diende zich aan. En terwijl de regen als een soort van gesel op ons neerdaalde, verscheen de roodhalsfuut in de verte op de plas. Nog te ver weg voor echte mooie foto’s maar een ‘sfeerplaatje’ was al snel geschoten.

Er werd ook nog een visje gevangen; altijd leuk zolang je maar niet dat visje bent. Het blijft bijzonder om in ons land deze fuut te zien, zeker in zijn fraaie zomerkleed. En dat dan al in februari!

Ondertussen was de regen gestopt en begon het enigszins op te klaren. Niet direct het mooie winterse ochtendlicht zoals we ons dat hadden voorgesteld. Bovendien bleef onze roodhalsfuut op flinke afstand vissen, poetsen en slapen. Zo viel er weinig anders te fotograferen dan wat meerkoeten, die in de buurt wat zoetwatermosselen opdoken.

Pas toen een paartje ‘gewone’ futen wat dichterbij kwam om samen een sierlijk dansje te maken, kwam de roodhalsfuut ook dichterbij. Volgens mij wilde hij graag meedansen. Maar het gezegde luidt niet voor niets ‘two is company, three is a crowd’, dus de verliefde futen lieten hem links liggen, hoe zeer hij ook aandrong. Er werd nog wat gedreigd maar tot echte onrust kwam het niet. Het leverde ons wel mooie platen op en zo reden we een aantal uur later toch weer tevreden terug naar het westen, waar inmiddels de zon volop was gaan schijnen. Volgend jaar weer in de herkansing.

Tot slot: ik ben mij er van bewust dat meer dan 50 jaar vogels kijken iets doet met je waarnemingsvermogen. Wellicht dat mij daardoor de grote landschappelijke overeenkomsten tussen het Groene hart en de omgeving van Zalk opvielen. In beide gebieden zie ik vooral grote groene lakens van ‘levenloos’ Engels raaigras, afgezoomd met verkeerd opgehangen vlaggen. Voor de intensief gehouden melkkoe, als zij al buiten komt, wellicht een lust voor het oog, voor de weidevogels in ieder geval een gruwel. Maar zoals gezegd…het is een door deze natuurliefhebber ingekleurde waarneming.